Dag 1              Vrijdag 19 juni 2009, Lelystad naar München (Duitsland)

Vrijdagochtend pakken we rustig alle spullen in, nog even langs de ANWB, en rond 11.30 vertrekken we in de richting van Oostenrijk. Al snel komen we in Nederland in de eerste file terecht, daarna volgen nog 2 files in Duitsland, door wegwerkzaamheden/ pechgevallen, in totaal zo’n anderhalf uur vertraging door deze files. Das het nadeel van op je gemakje weg gaan en overdag gaan rijden. Gelukkig hebben we geen haast/ geen planning, we rijden door tot aan München en nemen daar rond 21.00 uur een Etap hotel (€ 52), handig want deze liggen aan de snelweg en je weet precies wat je kunt verwachten. Want in de avond nog München in om een leuk hotelletje te zoeken, daar hadden we weinig zin in. Onderweg heel veel regen gehad, we hopen dat het zuidelijker toch wat beter zal worden.

 

Dag 2              Zaterdag 20 juni 2009, München naar Lienz (Oostenrijk)

Rond 8.00 uur vertrekken we en rijden we verder naar Lienz, daar komen we rond 11.00 uur aan. Helaas lijkt de weersvoorspelling die we in Nederland gezien hadden te kloppen, de hele weg hebben we regen, in Lienz is het wel droog, maar een zonnetje/ blauwe lucht lijken ver weg (in Nederland?) te zijn. Vandaag nog niet zo erg, hopelijk wordt het de rest van de week beter. De benzineprijs in Oostenrijk blijkt 30 cent lager te liggen dan in Nederland, dat valt weer mee. In Lienz is het even zoeken naar een parkeerplaats, want het is zaterdag en erg druk natuurlijk in het winkelcentrum. We gaan langs de kapper (in Nederland geen tijd voor gehad), ze nemen alle tijd om er iets leuks van te maken en zijn hier enorm beleefd. Daarna doen we nog wat inkopen, o.a. een vervanging voor de jassen, die we thuis netjes aan de kapstop hebben laten hangen….

 

Dan rijden we een uurtje verder naar St. Lorenzen im Lesach Tal, vanuit dit plaatsje willen we de volgende dag een huttentocht maken. We vinden daar een leuk pension (Bauernhof Gruber € 54 incl. ontbijt), net opgeknapt en mooie kamers. We eten bij een simpel restaurantje in het dorpje, Casper eet een pizza en Sylvia eet spareribs met stokbrood, samen eten we nog een stukje apfelstrudel met ijs en inclusief een groot glas drinken zijn we maar 25 euro kwijt. In Nederland eet je voor dit bedrag toch echt niet met zijn tweeën, en dit terwijl Oostenrijk bekend staat, dat het een duur land is, het valt ons 100% mee. Misschien omdat dit ook een heel klein dorpje is? We zullen het zien de rest van de vakantie.

 

Dag 3              Zondag 21 juni 2009, St. Lorenzen im Lesach Tal naar Kerschbaumeralmhutte

Het is vandaag zondagochtend, als we om 7.30 naar buiten kijken is het druk met lokale mensen in mooie traditionele kleding, die richting de kerk lopen. Het blijkt vandaag een christelijke feestdag hier te zijn, erg leuk om te zien, het klopt wat de boekjes schrijven, dit is echt nog een leuk klein traditioneel dorpje. In het dorpje staan ook diverse mooie kunstwerken uit hout gemaakt, erg leuk. Na een lekker ontbijtje vertrekken we vanuit het pension voor een wandeling naar de Kerschbaumeralmhutte, het zonnetje schijnt (nog?), maar helaas zeker geen helder blauwe hemel, we hopen maar op het beste…. We lopen al direct het bos in richting het Tuffbad, wat een heerlijke rustige en mooie omgeving hier. Bij het Tuffbad (1261 m) staat een groot luxe kuuroord, al heel lang is dit oord bekend om zijn geneeskrachtige water. Vanaf het Tuffbad is het flink stijgen naar de Zochenpas (2260 m), een prachtige route met mooie uitzichten, af en toe kleine stukjes even iets lastig, maar op zich goed te lopen, wel is 1000 meter stijgen een flinke klim voor de eerste wandeldag. Net voor de Zochenpas even een korte pauze voordat we aan de andere kant van de berg, in een koude harde wind (met af en toe wat hele kleine sneeuwvlokjes…), weer een stukje afdalen naar de Kerschbaumeralmhutte (Voor de route zie GPS gegevens). Tijdens de afdaling mooie uitzichten op de Schobergroep. Rond 13.30 komen we in de hut aan, hier nemen we een kop tiroler nodelsoep en een groot glas skiwasser (0,5 liter van deze limonade kost hier € 2,20). We zitten eerst buiten op het terras, het zonnetje laat zich nog even zien, maar al snel verdwijnt deze achter de wolken en koelt het met een harde wind heel snel af. We verhuizen dan ook na de soep snel naar binnen, waar we ons de rest van de middag vermaken met verschillende kaartspelletjes. Het is bewolkt, maar blijft wel droog, het is wel flink koud in de hut, een grote kop thee met koek tussendoor was dan ook erg lekker. ’s Avonds eten we een soort erwtensoep, Casper eet zuurkool met worst en aardappeltjes en Sylvia Schweinebraten met zuurkool en aardappeltjes, we krijgen weer een stuk koek als toetje. Bijtijds gaan we naar de kamer toe, waar het nog een graadje koeler is, we slapen met zijn tweeën op een vierpersoonskamer, das wel luxe. De hut is pas net open, dus gelukkig is het nog niet zo druk, naast ons slapen er nog drie andere mensen in de hut. Met warmte ondergoed aan is het goed te doen en slapen we prima vannacht. (Halfpension in kamer met NKBV korting kost in deze hut € 27 pp).

 

Dag 4              Maandag 22 juni 2009, Kerschbaumeralmhutte naar St. Lorenzen im Lesach Tal via Lienz

De volgende ochtend een ontbijt met echt Oostenrijks brood, dit is heel stevig brood met een enorm sterk overheersende smaak. Casper houd het bij een plakje kaas, Sylvia krijgt wel een paar boterhammen weg, vooral met veel boter en suiker is het best eetbaar, een grote kop thee zorgt weer voor voldoende vocht. We informeren wat het weer vandaag, maar vooral morgen zal gaan doen, de huttenwaard heeft telefonisch contact. Vandaag wordt nog redelijk, waarschijnlijk in de namiddag regen, morgen wordt heel slecht weer (veel regen/ sneeuw en misschien ook onweer) voorspeld. Daar zijn we niet blij mee, want juist voor morgen hadden we een best zware tocht gepland, die als lastig en lang wordt beschreven. Bij deze route was al de vraag of deze mogelijk was eind juni ivm sneeuw, dit was ip wel het geval, maar slecht weer en evt. sneeuwval kan de route veel lastiger/ onmogelijk maken. Een dag met rotweer in een hut vervelen zien we ook niet zitten, dus we besluiten om vandaag dan toch maar weer terug naar het dal te lopen. Helaas, misschien een andere keer een langere huttentrektocht, want het lopen met de rugzak gaat goed. We beginnen rond 9.00 uur, het eerste stuk gaat omhoog naar de Kerschbaumer Torl (2285 m) een mooie route, ook hier weer fraaie uitzichten en een afwisselend blauwe/ bewolkte lucht. Vlak voor de Karlsbaderhutte dalen wij verder af richting het dal, het is een flinke afdaling naar Lienz (675 m). De afdaling gaat zig zag door het bos/ open stukken met onderweg zicht op de omringende bergen/ het dal. Een gedeelte van deze route hebben we op een eerdere vakantie ook al een keer gelopen. Bij de Dolomitenhutte denken we al een heel eind te zijn, maar vanaf hier blijkt het toch nog wel een afdaling te zijn die je flink in je benen voelt (onder het wandelen en achteraf…). Via Anlach komen we rond 14.30 uur aan in Lienz (Voor de route zie GPS gegevens), maar dan zijn we er natuurlijk nog niet, want daar hebben we de auto niet achter gelaten, die staat nog bij het pension aan de andere kant de berg…. Op het treinstation vragen we naar de mogelijkheden, het hoofdschudden lijkt weinig positief. Het blijkt dat er al over 10 minuten een trein gaat naar Tassenbach, met een goede busaansluiting in de goede richting, helaas rijdt deze bus niet helemaal door naar de eindbestemming, waar wij moeten zijn. We besluiten dit toch maar te doen en kijken waar de bus stopt dan wel weer verder. De trein rijdt in een half uurtje naar Tassenbach, waar we 15 minuutjes op de aansluitende bus moeten wachten, op het busbordje zien we dat de laatste bus die 3 uur later (om 19.00 uur) vertrekt wel naar St. Lorenz door rijdt, maar 3 uur wachten hebben we ook geen zin in. Bij het instappen vragen we of de buschauffeur nog mogelijkheden weet, maar in eerste instantie levert dit niets op. Als we later op de rit op de kaart aan het kijken zijn hoelang het nog lopen in vanaf de laatste busstop en de laatste mensen uit de bus zijn gestapt, vraagt de buschauffeur of we een pension hebben in St. Lorenz. De buschauffeur biedt ons een lift aan in zijn eigen auto, want hij woont zelf ook in St. Lorenz, als we dan nog wat verder praten blijkt hij de eigenaar van het pension te zijn waar we hebben overnacht en bedenken we elkaar ook wel gezien te hebben, das wel heel toevallig! Wij zijn in ieder geval erg blij met de lift want nog zo’n 10 km lopen aan het eind van de middag, hadden we niet zo heel veel zin in. Het ene restaurantje is gesloten, maar in dit kleine dorpje blijkt zelfs nog een tweede restaurantje te zitten. Een lekkere schnitzel met paprikasaus/ kaas, patat en wat salade gegeten, weer voor minder dan 25 euro.

 

Dag 5              Dinsdag 23 juni 2009, St. Lorenzen im Lesach Tal naar omgeving Lago di Garda

Na weer een lekker ontbijtje (verse bolletjes, beleg en vruchtenyoghurt), besluiten we richting Italië te gaan rijden. Dit is zeker een plaatsje/ pension om nog eens heen terug te gaan, als we hier in de buurt zijn, erg vriendelijk/ gemoedelijk en leuke wandelingen in de omgeving. We hopen hier op beter weer (hier is het bewolkt en op de radio horen we berichten dat verschillende wegen in Oostenrijk wegens overstromingen afgesloten zijn) en we willen graag wat simpele klettersteig routes gaan lopen. Italië is het land waar de klettersteig (‘via Ferrata’) is ontstaan en wij hebben veel routebeschrijvingen van klettersteigen in Italië. We rijden richting Trento, helaas wordt het enkel bewolkter en richting Trento begint het ook wat te spetteren. Na even zoeken vinden we een parkeerplek in het centrum van Trento, een leuk stadje met historie, wel is het verschil met Oostenrijk direct duidelijk te zien aan bedelaars/ straatmuzikanten ed. Wij vinden de sfeer/ de vriendelijkheid van de mensen direct minder prettig dan in Oostenrijk. In Trento worden we bij de Touristinfo niet veel wijzer over klettersteigen in dat gebied dus besluiten we nog maar een stukje verder te rijden richting Roverto. Hier vinden we wat sneller een parkeerplek, toevallig direct bij de Touristinfo, van het stadje zelf zien we niet zoveel maar bij de tourist info krijgen we wel wat nuttige info/ kaartmateriaal en info over pensions in de buurt. We besluiten om voor een pension in de buurt van Miro te kiezen, hier in de buurt zouden volgens de Touristinfo ook wat klettersteigen liggen die goed te doen zouden zijn. Richting Miro valt ons op dat Lago di Garda (‘het Gardameer’) al op de borden wordt aangegeven. Het pension agritur le Cort blijkt in een heel klein/ oud dorpje een stukje de berg op, buiten het plaatsje Miro te liggen. De straat hebben we snel gevonden, maar het pension? Er lopen net 2 lokalen langs die naar een poort wijzen, binnen de poort maakt het een oude vervallen indruk en is er niemand te zien. Ondertussen hebben de lokalen al aangebeld en na wat geduld komt er iemand naar beneden. Het blijkt dat het pension in een ander gebouw ligt, ook hier door een grote poort, ook hier grotendeels een oud/ vervallen gebouw, maar met 4 opvallend verrassende netjes opgeknapte appartementen. Het appartement met keuken en satelliet tv kost 40 euro per nacht, een redelijke prijs vinden wij. ’s Avonds maken we zelf wat eten in het appartement, want in het dorpje zelf zit geen restaurantje, wel een bar waar we nog een lekker ijsje kopen.

 

Dag 6              Woensdag 24 juni 2009, Biacesa (Klettersteig)

Bij het supermarktje kopen we spulletjes om zelf een lekker ontbijtje te maken, met verse broodjes, vruchtensap en yoghurt. Als we goed op de kaart kijken blijken we echt bijna aan het Garda meer te zitten, nooit gedacht dat wij hier voor vakantie terecht zouden komen. We besluiten vandaag naar Biacesa te rijden, een klein plaatsje bijna aan het Gardameer, waar vandaan je mooie wandelingen/ via Ferrata kunt doen, natuurlijk met zicht op het Gardameer. Via de internetsite www.viaferrata.nl hebben we een paar leuke routes gevonden, er zijn drie categorieën blauw, roze en zwart en voor vandaag hebben we twee blauwe routes uitgekozen om mee te beginnen en kijken hoe deze eerste keer klettersteigen ons bevalt. De klettersteig die de Touristinfo aangaf, blijkt ook in onze info te staan, maar dan als een zwarte route, hier hoeven we dus niet aan te beginnen. Het eerste stukje van de route gaat door het bos heen, daarna een wat rotsig stuk met staalkabels, waar een bordje hangt dat dit een gevaarlijk stuk is, waar je zou moeten zekeren. Terwijl wij een beetje twijfelen of dit echt wel nodig is (zo moeilijk ziet dit er toch echt niet uit), maar ja je weet niet wat er achter ligt, dus toch de spullen maar gepakt, worden we voorbij gelopen door een groepje ouderen mensen die gewoon de rotsen opklimt. Oké, dat is dan dus duidelijk, klettersteig spullen in de tas weer en ook gewoon naar boven lopen/ klimmen. Het is een erg leuke wandeling met wat simpel klimwerk/ rotstrappetjes ed, maar niet moeilijker dan we ook andere vakanties al vaak genoeg gedaan hadden, zonder klimgordel ed. We komen langs een aantal gezekerde rotspassages, ondertussen erg mooi uitzicht op het Gardameer en omringende bergen. Bij het kerkje is een splitsing en merken we dat we heel goed twee apart beschreven blauwe routes kunnen combineren vandaag. Ook het weer is goed vandaag, de bewolking die er vanochtend nog hing is helemaal opgetrokken. Achter het kerkje begint de route die door drie tunnels heen gaat, dit zijn tunnels die in de eerste wereldoorlog zijn gebruikt, wel bijzonder om daar nu doorheen te lopen. De eerste twee tunnels waar we doorheen lopen zijn een paar minuutjes lopen en komt via ‘raampjes’ nog wat licht door naar binnen, soms wel even bukken. Een van de tunnels begint/ eindigt met een ladder, drie mannen komen compleet gezekerd de tunnel uit, wij vinden dit echt niet nodig, de ladder waar ik thuis op sta is hoger en enger. Dan volgt een langere tunnel, waarbij je echt een lampje nodig hebt, anders zie je echt helemaal niets. Daarna is het nog een kort klimmetje naar de top van de Cima Rocca, een prachtig uitzichtspunt (1091 m). We lopen weer naar beneden en besluiten dan een stukje van een derde blauwe route te lopen die ook vanaf het kerkje loopt. We hebben namelijk van andere Nederlanders onderweg gehoord dat je hier wel echt je klimspullen nodig hebt. Dit blijkt ook zo te zijn, al snel komen we nu bij een met staalkabels/ beugels gezekerde passage, waar je echt stukjes moet klimmen en waar je toch echt liever niet naar beneden valt. Dit is erg leuk, hiervoor waren we mede naar dit gebied toegekomen! Omdat we voor het eerst de klettersteig spullen gebruiken en we niet zo vroeg begonnen, lukt het helaas niet de route helemaal af te lopen, wel jammer want dit is een route met een prachtig uitzicht boven langs het gardameer. Na een leuk stukje klettersteigen, gaan we dezelfde klettersteig weer terug, een goede oefening dus. Vanaf het kerkje loopt een gemakkelijk bospad weer terug naar het beginpunt. We hebben vandaag gemerkt dat de onderverdeling is drie categorieën eigenlijk niet handig is, sommige blauwe klettersteigen zijn echt te makkelijk (wel erg leuke wandelingen!), anderen zijn wel een leuke uitdaging.

We besluiten nog een nachtje in het appartement te blijven, denken dat dit pension op een half uurtje rijden van het Gardameer een hele betaalbare optie is. Heerlijk dat je op een half uurtje rijden van de meest toeristische plek van Italië, je het idee kan hebben dat je totaal niet in een toeristisch gebied zit. We merken wel weer dat we in het zuiden van Europa zitten, want als we om 17.30 uur, direct na de wandeling wat willen eten, is alles nog gesloten, dus koken we zelf nog maar een avondje, chili con carne, ook lekker voor een keertje. Op tv zien we dat Oostenrijk en Tsjechië ernstig veel last van overstromingen hebben, het goede weer zit nog steeds in het noorden van Europa, het slechte weer in het Zuid oosten, hadden voor mooi weer beter naar Noorwegen kunnen rijden…. (of in Nederland kunnen blijven.)We besluiten morgen een korte roze klettersteig te gaan lopen, wat we op de plaatjes gezien hebben denken we dat dit wel moet gaan lukken (Voor de route zie GPS gegevens).

 

Dag 7              Donderdag 25 juni 2009, Drena en Dro (Klettersteig)

Na weer een lekker zelf gemaakt ontbijtje, inclusief gekookt eitje, rijden we in een half uurtje richting Drena. De klettersteig die we vandaag gaan maken gaat door een kloof omhoog naar Castel Drena, de eerste keer rijden we de juiste parkeerplaats voorbij en komen we uit op de P bij het kasteel. De juiste P ligt beneden dus rijden we een stukje terug en parkeren de auto. Ook naar het beginpunt van de kloof is het even zoeken, als we iemand in klimuitrusting uit een paadje zien komen, weten we welke kant we op moeten. Aan het begin van de kloof begint direct een leuke klettersteig, dus meteen trekken we alle klimspullen aan. Over stalen stapjes en langs de steile rotswand van de kloof, gezekerd aan een stalen kabel klimmen we door de kloof heen. Sommige stukjes zijn best even lastig doordat de rotswand hier wat overhangt, hang je helemaal naar achteren en heb je echt wel wat armkracht nodig om de volgende stap te maken, zeker als je dan de karabiner moet verhangen naar het volgende stuk is dit best even lastig. Aan het eind van de kloof maken we een filmpje, hoe Sylvia langs het laatste stukje van de wand loopt. Na de kloof hangt een hangbrug van 3 stalen kabels, 1 kabel voor je voeten en 2 kabels voor je handen/ om aan te zekeren. De route kun je ook gewoon lopen zonder over de hangbrug heen te gaan, maar dat is natuurlijk niet leuk! Best spannend en wiebelig hoor, voor het eerst over zo’n hangbrug, maar wel erg leuk! Ook hiervan hebben we een filmpje gemaakt. Na de hangbrug nog een leuke wandeling verder de kloof omhoog richting het kasteel. We willen ook nog een bezoekje brengen aan het kasteel, maar dit blijkt helaas gesloten te zijn vandaag. Vanaf het kasteel lopen we de gewone route weer terug naar de parkeerplaats (Voor de route zie GPS gegevens). Daarna rijden we door naar Dro waar een blauwe klettersteig ligt, ook hier weer even zoeken naar het beginpunt. We parkeren vlakbij het marktplein midden in de stad, halen hier een ijsje en vragen hier na waar de wandeling begint. De wandeling blijkt net buiten het centrum te beginnen, deze blauwe route blijkt ook weer gewoon een erg leuke wandeling te zijn, maar niet een echte klettersteig (al staan er wel bordjes die dit aangeven). De stukken ‘klettersteig’ gaan over goed te beklimmen rotsen, vaak met uitgehakte/ natuurlijke stapjes, ook lopen we over 2 laddertjes van balken hout die schuin naar beneden lopen, grotendeels loopt dit pad over bospaadjes. Als we halverwege de afdaling zijn, zien opeens dat de mooie blauwe lucht ineens wel erg grijs aan het worden is, we gaan even een stapje harder lopen en weten nog net redelijk droog de auto te bereiken, 5 minuten later regent het hard en horen we onweer op de berg waar we net af zijn gekomen (Voor de route zie GPS gegevens). We rijden terug richting het pension in Miro en eten een hapje bij een klein restaurantje langs de weg. Voor maar 15 euro eten we spaghetti bolognese en taglitelli funghi met een drankje erbij, simpel maar lekker gegeten. We besluiten de volgende dag een stukje verder de bergen van Italië in te rijden richting een volgend mooi bergachtig gebied.

 

 

 

 

Dag 8              Vrijdag 26 juni 2009, Lago di Garda naar Valessa

Onder weer een lekker ontbijtje, horen we op tv dat Michael Jackson is overleden, onderweg richting Valessa in de auto horen we vandaag dan ook veel Michael Jackson op de radio. Valessa ligt nog een stukje verder de bergen in, ook hier willen we een klettersteig route gaan lopen. Het is een uurtje rijden grotendeels over leuke bergweggetjes, onderweg zien we vooral restaurantjes en af en toe een pensionnetje. We komen terecht bij Albergo al Passo (€ 55 excl. ontbijt), simpele kamers met tv, dichtbij waar we willen gaan wandelen. We informeren direct of het mogelijk is om met de auto het beginpunt van de wandeling te bereiken, want volgens de kaart is dit maar een klein weggetje, dit blijkt gewoon mogelijk te zijn. Er hangt een grijze regen/onweerslucht dus we besluiten het vandaag rustig aan te doen. We rijden met de auto het smalle weggetje richting Colle Xomo (1067 m), het beginpunt van de wandeling, omhoog. Een spannende route met veel bochtjes en helaas komen we ook tegenliggers tegen, dat wordt dus achteruit rijden… Het laatste stukje naar Bocchetta di Campiglia (1202 m) besluiten we vandaag als leuke korte wandeling te doen, ipv hier

 

met de auto naar toe te rijden. Overal staan P borden dat je moet betalen, maar nergens een automaat te vinden, dan wordt betalen dus ook erg lastig. Het weer wordt alleen maar slechter, boven de bergen trekt het helemaal dicht, hopelijk is het weer morgen weer beter. ’s Avonds komen we er achter dat een pizzeria in Italië niet betekend dat je hier ook pizza kunt krijgen, soms is het een gewoon restaurantje, soms is een pizzeria enkel een bar. Ook hier natuurlijk weer het probleem dat restaurants pas vanaf 19.00 uur open gaan, we rijden naar St. Antonio 7 km over slingerende bergweggetje, om een lekkere calzone pizza met wat patatjes op te halen. We bedenken 2 plannen voor morgen, bij mooi weer gewoon de geplande wandeling maken, bij slecht weer naar Venetië. Tja ook dat hadden we van te voren niet bedacht, maar Venetië ligt hier 2,5 uur rijden vandaan en voor daarna hebben we een route in Oostenrijk bij Villach in de buurt gepland. Vanaf waar we nu zitten richting Villach rijd je langs Venetië, dus ja als je er dan toch langs rijdt…

 

Dag 9              Zaterdag 27 juni 2009, Valessa naar Venetië

We zitten in een mooi natuurgebied, dus geen supermarkt om een lekker ontbijtje te kopen, dus we besluiten voor € 4 pp het ontbijt in het pension te nemen. De broodjes zagen er lekker uit, maar lagen erg waarschijnlijk al een paar dagen, met wat moeite kauwen we 1 taai broodje met jam weg, we hebben in ieder geval iets binnen. Het is enorm mistig, maar de lucht lijkt langzaam op sommige plekken voorzichtig iets open te trekken. We rijden met de auto naar Bocchetta di Campiglia, ondertussen wordt de bewolking/ mist weer dichter, maar (nog) weinig grijze regenwolken. We besluiten een tussenoptie te gaan doen, eigenlijk wilden we hier graag de klettersteig doen, maar deze duurt ongeveer 5 uur en dan nog 3 uur terug lopen, klettersteig met dit weer willen we niet gokken, maar de ‘terugweg’ van de geplande route lijkt ons wel leuk om toch te gaan lopen. Deze weg gaat namelijk door heel veel tunnels, ook deze tunnels zijn aangelegd/ gebruikt in WO I. Na de wandeling besluiten we dan of we wel/ niet naar Venetië rijden. De route door de tunnels is erg leuk/ interessant om te lopen, onderweg staan regelmatig informatieborden over de tunnels/ het gebied waar je doorheen loopt. In totaal bestaat deze route uit 52 tunnels, de langste tunnel was bijna 400 meter lang, een zaklamp was dan ook geen overbodige luxe. In een van de tunnels op het begin van de route staat ook nog een kanon opgesteld. Helaas klaart de lucht niet op en hebben we uitzicht op witte wolken. Op de kruising voor Rifugio Papa, voelen we een paar kleine regenspatjes, maar lijkt de lucht verder eindelijk wat op te klaren. We besluiten via de snelste route door te lopen naar Rifugio Papa, hierdoor lopen we niet door de laatste zes tunnels. Bij Rifugio Papa houden we een korte pauze heerlijk in het zonnetje, eindelijk kunnen we ook even van het uitzicht genieten, als de lucht al weer snel dicht trekt. We besluiten de snelste route terug te nemen, over een gemakkelijke weg met af en toe doorsteekweggetjes over bospaadjes en op het hoogste gedeelte een paar sneeuwvelden. Na 20 minuutjes lopen we alweer in de dichte mist en even later slaat het weer echt om en begint het te stort gieten, dit rot weer houd ruim een uur aan. Gelukkig is de route simpel, maar het loopt toch een stuk leuker als het droog is (Voor de route zie GPS gegevens). Rond 14.00 uur komen we bij de auto aan, we trekken snel de natte spullen uit en programmeren de route richting Oostenrijk, via de andere kant van de berg gaan we over een smalle slechte weg naar beneden. Onderweg besluiten we dat een tussenstop in Venetië toch wel erg leuk is. Voor Venetië zit een touristinfo bij de P aan de snelweg, das erg handig, hier stoppen we even. Ze hebben hier handige info over het gebied net buiten Venetië, met betaalbare hotels, kamers en campings, waar vandaag je met de bus in een half uurtje in Venetië bent. We programmeren de routeplanner naar Oringo in Mira, klinkt simpel, maar als de routeplanner dan het nieuwe stuk snelweg helemaal niet kent…, dan wordt het ineens toch nog erg lastig. We rijden de (achteraf) juiste afslag voorbij, merken dan dat de routeplanner deze hele snelweg niet kent en moeten dan 20 km doorrijden naar de volgende afslag. Ook hierna kent de routeplanner de nieuwe wegen niet goed, maar via snelweg, industrieterrein en vele afslagen komen we dan toch in het juiste gebied. Hier zien we al snel een bordje staan van camping Serinissima (€ 40 voor stacaravan) met ook bedjes op het bord, dus hier gaan we infomeren. We komen terecht in een simpele, oude stacaravan die in tweeën is gesplist, erg simpel en klein, maar functioneel. Om 17.45 uur nemen we de bus, die direct voor de camping stopt, die ons in een klein half uurtje naar het centrum van Venetië rijdt (deze bus rijdt iedere dag elk half uur, direct naar Venetië). Wel gek hoor, ’s middags loop je in een stortbui op een berg en dezelfde avond loop je in een zonnetje door Venetië heen (hier in Venetië heeft het vanmiddag ook flink geregend, maar dat zie je nu enkel nog aan de flinke plassen). We slenteren (best lastig hoor…) naar het S. Marco plein, onderweg eten we wat bij kraampjes, vooral de verse vruchtensalade is erg lekker. Op het plein is het lastig een mooie foto te maken, doordat dit grotendeels is afgezet, overal loopt politie rond. Er staat ook een groot podium, er zal wel iets belangrijks gebeuren hier vanavond.

 

Met boot 1 varen we daarna terug naar het busplein, het voordeel van dit tijdstip is dat het iets rustiger is en dat de zon het niet zo lastig maakt mooie foto’s te maken. Het is heerlijk om onderweg mensen te kijken, het is zaterdagavond dus onderweg veel vrouwe met dure jurken en veel make up, ook in de gondels is het druk met mensen onderweg naar feestjes ed. Het spettert een spatje, maar dit zet gelukkig niet door, wel een mooi gezicht allemaal grote mooie paraplu’s in de gondels e.d. Met de bus rijden we weer terug naar de camping, onderweg rijden we door de ‘prostituéstraat’, een soort wallen in Amsterdam, maar dan langs de openbare weg.

 

Dag 10              Zondag 28 juni 2009, Venetië naar Omgeving Villach

Gisteren in Venetië lekkere broodjes gekocht, dus na een lekker ontbijt nemen we om 8.45 uur de overvolle bus naar Venetië, de bus doet er door de drukte zo’n 40 minuten over om in Venetië te komen, hadden we op zondagochtend niet verwacht. Hier slenteren we weer naar het S. Marcoplein, het is heel veel drukker dan gisteravond. Vanaf het plein nemen we de waterbus 41, hiermee varen we een rondje o.a. om de begraafplaats en Murano heen. We hebben een heerlijk ‘rustig’ plekje gevonden helemaal achterop de boot op het buitendek, hier kunnen precies 4 mensen zitten, met deuren afgesloten voor de drukte op de rest van de boot, helaas zitten we wel naast de motor van de boot die vooral bij de haltes een onvoorstelbare herrie maakt. Het rondje duurt iets langer dan we verwacht hadden, pas 2 uur later zijn we weer terug op het S. Marcoplein. We willen het niet te laat maken, want we willen vandaag nog doorrijden naar Oostenrijk, dus lopen we op ons eigen tempo terug naar het busstation en kopen onderweg nog een mini calzone pizza, vruchtensalade en een ijsje/ tiramisubeker voor de lunch. Het leuke van Venetië is dat je bijna altijd een andere route loopt, je hoeft geen kaart te lezen, kunt lekker dwalen en overal staat wel weer een bordje met de juiste richting. Deze keer weten we een snellere route te vinden, door wat minder drukke straatjes, heerlijk even wat minder toeristen en binnen een half uur staan we opeens al op het busstation, dat was wel heel vlot. Deze bus is gelukkig wat minder vol en rijdt lekker door, in 20 minuutjes zijn we weer terug op de camping. Hier stappen we om 14.30 uur direct de auto in en rijden richting Finkenstein in Oostenrijk, gelukkig kent de routeplanner vanaf hier wel weer alle wegen, dat rijdt toch een stuk gemakkelijker, in een paar minuutjes zitten we op de juiste snelweg. De snelwegen zijn in Italië allemaal tolwegen, dat rijdt lekker door, maar is niet goedkoop, dit ritje kost ons weer € 13 aan tol, Oostenrijk is goedkoper wat betreft tolwegen. Maar zonder tolwegen duurt het ongeveer 6 uur ipv 2,5 uur en 6 uur rijden wordt het wel erg laat vandaag. We volgen de bordjes richting Burgerena Finkenstein/ Gasthof Baumgartner, want hier vandaan willen we morgen weer een wandeling/ klettersteig gaan maken. Met bordjes staat het redelijk goed aangegeven, eerst het dorp in, dan een stukje verder over een slechte weg de berg op. Ook hier is het bewolkt, we hebben de hoop op echt goed weer deze vakantie een beetje opgegeven, we zien wel wat de rest van de vakantie ons brengt. Het gasthof Baumgartner blijkt een 3 sterren hotelletje te zijn, eigenlijk wat aan de dure kant, maar we vinden dat we wel een paar daagjes ‘vakantie’ (beetje uitrusten) verdiend hebben. Dit is een perfecte plek om wat uit te rusten, mooie kamers, mooie ligging en een prachtig uitzicht. ’s Avonds eten we bij het hotel Casper krauternspatzl (een typisch Oostenrijks gerecht met spek, aardappels, macaroni, uitjes en kaassaus in een pannetje geserveerd) en Sylvia een mals stukje kip met kaas en een lekker sausje.

 

Dag 11              Maandag 29 juni 2009, Finkenstein

’s Ochtends een lekker ontbijt in het hotel, natuurlijk is het ook vandaag weer mistig/ bewolkt. De klettersteig die we hier willen doen, staat aangegeven dat deze pas vanaf 1 juli weer mogelijk is, wegens onderhoud werkzaamheden, gisteren in het hotel geïnformeerd waarschijnlijk zou die vanaf vandaag/ morgen weer mogelijk moeten zijn. We besluiten maar gewoon er heen te lopen, na 10 minuutjes komen we in de modder terecht doordat ze hier nog met machines bezig zijn op/ rondom het pad. We vinden een alternatieve route die ook naar de waterval toeloopt, door het bos heen over glibberige paadjes en omgevallen bomen, in ruim een half uur staan we aan het begin van de waterval. Het eerste stukje klettersteig is leuk, goed gezekerd en goed te doen, daarna komen we bij een stuk waar we moeten kiezen tussen de route rechts of rechts van de waterval. Rechts gaat over glibberige rotsen zonder grip, met een staalkabel die compleet los hangt, links is gezekerd middels een oud touw ipv een staalkabel, maar lijkt dmv stalen pennen nog wel mogelijk om hierover heen te klimmen. Sylvia besluit de linker route te proberen, best lastig want de pennen zitten zo in de rotsen dat je steeds met 2 voeten op 1 pen moet staan. Aan het einde van de rots blijkt dat de zekeringen/ stalen pennen helemaal ophouden, daar kun je dus gewoon niet veilig verder, dat wordt dus weer (naar beneden) terug klimmen. Het lastigste stukje wat we tot nu toe gedaan hebben (terwijl dit een blauwe route zou moeten zijn), zeker naar beneden is echt even lastig, zeker omdat het oude touw niet een veilige zekering geeft. Helaas is nu dus duidelijk dat niet alleen de route naar de waterval toe, maar ook de klettersteig zelf onderhoud nodig heeft, vragen ons wel af of dit echt over 2 dagen allemaal klaar is? Maar dit zullen wij niet weten, want wij gaan morgen weer verder rijden. Wel erg jammer, want het eerste stukje was erg leuk, hadden graag de hele route omhoog langs/ over de waterval af gemaakt. Via een makkelijke route lopen we weer naar beneden, paraplu die we hebben meegenomen komt weer goed van pas (Voor de route zie GPS gegevens). We maken nog wat foto’s van de hertjes die op de weide bij het pension staan en gaan weer terug naar de kamer. ’s Middags hadden we nog een korte wandeling willen maken, maar in de regen is dit niet zo leuk, dus blijven we op de kamer, zijn we wel lekker uitgerust voor de rest van de week. Op het nieuws horen we dat de maand juni in Oostenrijk records heeft gebroken, al sinds 100 jaar heeft het niet zoveel geregend en zo’n 50 jaar heeft de zon maar zo weinig geschenen. We hebben wel precies de periode uitgekozen om naar Oostenrijk toe te gaan dus… Het weer heeft de vakantie ook zeker wel veranderd (anders hadden we zeker een langere huttentrektocht gedaan), maar uiteindelijk hebben we tot nu toe nog steeds een prachtige en vooral erg gevarieerde vakantie. ’s Avonds eet Casper een stukje kip in een lekker sausje met patat en Sylvia varkensvlees met champignons en spatzl (een soort van macaroni), met ijspannekoekjes toe. Zien op het nieuws dat in Salzburg de benzineprijs is gehalveerd (€ 0,55), 1 pompketen had deze actie en andere pompen zijn met deze prijs meegegaan, met km lange files tot gevolg, zij n benieuwd of hij hier morgen ook nog wat van zien.

 

Dag 12              Dinsdag 30 juni 2009, Finkenstein naar Lienz

Weer een lekker ontbijtje en een korte discussie over de prijs (ze wilden voor 2 nachten ook een toeslag rekenen, maar dit was niet de afspraak), gaan we weer verder rijden. Voor een keer een weekje weg is dit best een leuke plek on nog eens terug te komen, bij langer verblijf is de prijs ook iets gunstiger en de ligging hier is prachtig, met heel veel wandelmogelijkheden in de directe omgeving. Onderweg komen we langs 2 pompen waar super 95 maar € 0,80 kost, de meeste pompen zitten rond €1,00, benieuwd voor hoe lang dit hier is, zouden de in Nederland ook eens moeten doen zo’n scherpe actieprijs. We rijden richting Lienz, onderweg hebben we nog een klettersteig gepland die ons erg leuk lijkt, de ‘Pirknerklam klettersteig’ bij Pirkach, dit is ook een roze route. Ook deze route loopt langs/ over een waterval heen omhoog. Het is even zoeken naar de juiste beginplek, maar als we het vragen worden we direct de goede kant op gewezen en kunnen we verder de bordjes volgen. Het is een klein stukje lopen naar het begin van de klettersteig waar we alle spullen weer aan trekken. Het eerste stukje gaat al direct stijl omhoog, het is een route met wat lastige stukjes, waar je armkracht nodig hebt door overhangende rotsen/ doordat je je voeten niet goed neer kunt zetten. Dit is een erg leuke uitdagende route vinden wij, met makkelijkere stukken, maar ook echt wel lastigere stukken vinden wij. Erg leuk zijn ook de touwbruggen, met 2/3 staalkabels waarbij je sommige stukjes oversteekt. Klik op het filmpjes om een beetje indruk te krijgen van deze klettersteig. Onderweg wel wat stukjes waar je even een pauze kunt houden, we voelen onderweg een heel klein spettertje regen als de lucht bijna is dicht getrokken, maar gelukkig trekt het daarna al snel weer wat open en lopen we het laatste stuk in het zonnetje. Het laatste stuk gaat via tredes gemakkelijk omhoog, de route terug loopt via een bospaadje weer naar de parkeerplaats, met enkel even een lastig laatste stukje als we via de kortste weg de rivier over willen steken naar de auto toe. Casper komt redelijk droog over, Sylvia heeft hierna flink natte voeten (Voor de route zie GPS gegevens). We rijden via Lienz, nog een stukje verder naar de Ragga Schlucht in Flattach, dit blijkt een leuke kloof te zijn om doorheen te lopen, niet te vergelijken met het klimmen vanochtend, maar zeker wel de moeite waard. In deze kloof zijn houten trappetjes/ paden en bruggen aangelegd, die een leuke wandeling door de kloof mogelijk maken. Denk dat de enorme regenval van de afgelopen weken, hier voor het eerst positief zijn, er stroomt namelijk een indrukwekkende hoeveelheid water door de kloof heen, wat een mooie herrie maakt (Voor de route zie GPS gegevens). Vanaf de kloof rijden we weer terug richting Lienz waar we onderweg vlak voor Lienz rond 17.00 uur uit komen bij hotel Iselsbergerhof (€ 50 incl. ontbijt), de inrichting wat gedateerd, maar wel nog steeds een prachtig uitzicht heeft op de Lienzer Dolomieten. We eten vanavond voor het eerst deze vakantie bij de Mac, willen toch een keer de chili wrap en het bananenstrudel toetje uitproberen, beide vallen goed in de smaak.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 13              Woensdag 1 juli 2009, Lienz naar Ramsau

Het ontbijt in het hotel smaakt goed, lekkere chocolademelk en ook de zelf gemaakte fruitcompote smaakt goed op brood. Wij rijden naar de Galitzenklamm, deze kloof hebben we een eerdere vakantie ook al bezocht, er hier was niet veel aan, maar in deze kloof loopt ook een klettersteig. Om 9.15 uur zijn we in de kloof, we hebben geluk want pas vanaf vandaag is de kloof vanaf 9.00 uur geopend, ipv 10.00 uur. Bij de ingang krijgen we een helm mee, deze krijgt iedereen die een wandeling door de kloof heen maakt. Via het gewone pad lopen we naar het begin van de kloof, waar we al snel het gewone pad verlaten en over de klettersteig verder gaan. Ook deze klettersteig is roze niveau b/c, de stukjes c merken we duidelijk, deze vinden we soms best even lastig, regelmatig stukken war je flink armkracht nodig hebt, omdat je je voeten nergens kwijt kunt, of stukken waar je echt even goed moet kijken hoe je verder moet komen. Het is niet zo’n lange (ruim een half uur) klettersteig, maar zeer zeker de moeite waard. Ook bij deze klettersteig 2 touwbruggen, hier beginnen we al een beetje aan gewend te raken. De route loopt leuk omhoog langs de rotsen over het water heen, erg mooi. Vanaf de houten bruggen wordt door andere bezoekers gekeken, hoe wij heel wat meer moeite moeten doen om boven in de kloof te komen. Onderweg maakt Sylvia een paar foto’s van Casper, maar doordat de route steeds bochtjes maakt, is dit niet zo makkelijk (Voor de route zie GPS gegevens). Sylvia gaat nog een keer extra door het laatste stuk van de kloof over de touwbrug heen, voor nog een leuk filmpje/ leuke foto’s. Daarna rijden we naar Kals am Grossglokner, vanaf hier willen we een kabelbaan nemen om nog een klettersteig te gaan doen. Bij de kabelbaan aangekomen blijkt dat de kabelbaan die wij nodig hebben in zomer helemaal niet gebruikt wordt, dat hadden ze wel in de beschrijving mogen zetten. Er is wel een alternatief, maar dan moet je naar een veel hoger punt toe met een andere kabelbaan en dan moet je helemaal naar beneden toe lopen. Wel een leuke wandeling maar hier heb je wel echt een hele dag voor nodig, ook blijkt deze roze klettersteig niveau c/d te zijn, we zijn ook bang dat dit iets te lastig voor ons is. We willen dan gewoon de kabelbaan omhoog nemen voor een leuke wandeling, maar helaas zitten we net in de middagpauze en ligt de kabelbaan 1,5 uur zin. Wachten hebben we weinig zin in en dan wordt de tijd voor een wandeling ook wel weer erg kort, dus gaan we een nieuwe planning maken. In de auto kijken we welk gebied nog meer leuke klettersteigen mogelijk zijn, die ook redelijk op onze route liggen, we komen uit bij het Dachstein gebergte, hier besluiten we dan ook heen te rijden. Onderweg tanken we in Lienz de auto nog vol voor € 1,00 euro per liter, het is weer een mooie route, met een aantal mooie watervallen, ook vandaag weer erg wisselvallig weer, wel warm maar soms heerlijk zonnetje en soms een flinke regenbui. We denken in Ramsau simpel een pension te vinden door op het info bord een pension uit te zoeken en hier heen te bellen wat het kost/ of er plaats is. Dit eerste gedeelte gaat prima, maar de routeplanner blijkt de straatnummers van Ramsau niet overal goed te herkennen en leidt ons dan ook helemaal verkeerd, 2x vragen leid ons wel in de juiste richting, maar we kunnen het niet vinden. Er zit hier genoeg, dus dan maar iets anders, blijkt echter minder makkelijk te zijn om ook iets te vinden waar iemand thuis is en wat niet zo duur is. Uiteindelijk komen we uit bij pension Türlspitz (€ 66 per nacht incl. ontbijt en Sommercard). We zijn een stukje uit het dorp terecht gekomen, hebben na het eerdere gezoek geen zin om nog een leuk restaurantje te zoeken dus maken we zelf wat eten op kamer, de dompelaar is hierbij erg handig. We lezen het boekje van de Sommercard en deze lijkt best handig te zijn, de kabelbaan naar de top van de Hunerkogel blijk je in een periode van 1 week 1x gratis te mogen gebruiken, wij hebben het pension voor 2 nachten, maar zelfs als de kaart maar voor 1 dag geldig is mag je deze kabelbaan 1x gratis gebruiken. Andere kabelbanen/ bussen en een aantal tolwegen zijn met de kaart ook gratis.

 

Dag 14              Donderdag 2 juli 2009, Ramsau am Dachstein

Ook hier weer een lekker ontbijtje met yoghurt en vers fruit, daarna rijden we richting de Dachstein kabelbaan (1692 m). Het laatste stukje is ‘tolweg’, normaal € 5 pp, nu met de kaart gratis. Bij de kabelbaan blijkt helemaal de waarde van de Sommercard, normaal kost een ticket € 29 pp, nu betalen we helemaal niets. Wel iets om te onthouden als we hier nog eens heen gaan, want een wandeling maken waar je € 70 kwijt bent om bij de beginplek te komen, waren we waarschijnlijk hier niet heen gegaan, maar met zo’n kaart is het wel erg leuk om te doen. We zien ook meerdere wandelingen in de omgeving die leuk zijn om nog een keertje te maken. De kabelbaan brengt naar de Hunerkogel op een hoogte van 2687 m, hier natuurlijk weer volop sneeuw, altijd als wij in Oostenrijk zijn ligt er ook meer sneeuw dan dat normaal is in de tijd van het jaar. Ook op deze plek een ijspaleis, maar deze slaan wij over, hebben de afgelopen jaren al heel veel mooie ijspaleizen gezien. De lucht is op veel plekken helderblauw en er schijnt een lekker zonnetje, maar ook voor vandaag is de weersvoorspelling slecht en er hangen ook wel wat wolken die minder goed weer lijken te brengen, dit gebied is ook bekend dat het weer plotseling kan omslaan in noodweer. We doen de wandeling/ klettersteig naar de kleine Gjaidstein (2794 m), ook dit is meer een leuke wandeling dan een klettersteig, de klimspullen ge bruiken we weer niet. De route gaat over rotsen, sommige stukjes zijn wel gezekerd met staalkabels omhoog en daarna over een goed te lopen graat naar het topje van de berg. De wandeling gaat verder naar de grote Gjaidstein maar (net als de meeste mensen) besluiten wij terug te wandelen en nog een andere wandeling te maken. Dit mede omdat we weinig zin hebben in onweer op de berg, maar ook omdat de andere wandeling naar de Dachsteinwarte, dwars door de sneeuw heen, ons ook wel erg leuk lijkt. Doordat de sneeuw al veel belopen is, loopt dit makkelijker, omhoog door de sneeuw is wel altijd vermoeiend. Onder de wandeling zien we de bewolking al dichter worden en eenmaal door de hut is er alleen nog maar uitzicht op wolken, helaas want het uitzicht hier zou erg de moeite waard zijn hadden we van andere wandelaars gehoord. We lopen weer terug naar de kabelbaan als de lucht boven ons in eens wel heel donker wordt, al snel horen we ook het eerste gedonder boven de bergen rondom ons, dat voorspelt weinig goed. Net als andere mensen zetten we flink de pas erin, best vermoeiend, zeker het laatste stukje dat door de sneeuw heen licht omhoog gaat. In het zicht van de kabelbaan begint het hard te regenen, even flink doorlopen en we komen nog redelijk droog aan. Het weer slaat hier inderdaad heel snel om, een uurtje gelden hadden we nog een prachtige blauwe lucht en liepen we heerlijk in t shirt in het zonnetje en nu dit rot weer (Voor de route zie GPS gegevens). We nemen weer een overvolle kabelbaan naar beneden, waar een paar minuutjes later een korte hevige regenbui naar beneden valt. We rijden naar een klein eettentje waar we, weer in het zonnetje, een wat late lunch eten, Casper braadworst met patat, Sylvia puten (moet nog eens nagaan wat voor vlees dit nu is) met champignons en spek in een sausje op toast, erg lekker. Daarna halen we wat gezonde dingen (meloen, salade ed) voor op de kamer ’s avonds. Tegenover het pension ligt een sommer rodelbahn, vooral Sylvia lijkt het erg leuk om dit een keertje te doen. Het is nog droog dus we kopen een kaartje voor 1 ritje, erg leuk, het is een leuke baan, soort van achtbaan waarbij je zelf kunt bepalen hoe hard je wilt gaan.

 

Dag 15              Vrijdag 3 juli 2009, Ramsau naar Wurzburg

Na het ontbijt willen we nog een korte wandeling maken voordat we weer richting Nederland gaan rijden, het spettert maar voor een korte wandeling is dit niet zo erg. We rijden ongeveer een half uurtje naar Rohrmoos/ Untertal, waar we de ‘wilde wasser’ wandeling willen maken. Ook hier weer een ‘tolpoortje’ waar je € 6 parkeergeld moet betalen, maar ook hier is het gratis met de sommercard. De foldertjes zijn niet helemaal duidelijk waar de wandeling (met trappetjes en een leuke brug) die wij willen maken nu precies begint. We rijden maar gewoon de hele route langs verschillende parkeerplaatsen naar P1, bij deze grote parkeerplaats staan verschillende infoborden en hier blijkt de wandeling die wij willen doen ook te beginnen. (De rest van het gebied kun je ook veel verschillende wandelingen maken, maar die vanaf P1 is denken wij de leukste wandeling in dit gebied.) Het is gelukkig droog als we beginnen te wandelen, de route gaat via een goed pad vrij stijl omhoog naar de bovenkant van de Riesachfall. In een half uurtje zijn we boven aan de waterval, waar we een leuke, lange, beetje wiebelige stalen brug kunnen oversteken die op verschillende foto’s staat. Na deze brug gaat de route verder omhoog via verschillende stalen trappetjes, een leuke wandeling. Na ruim een half uur komen we dan bij de Gfölleralm hut aan de Riesachsee. Een mooi gelegen oude hut waar Casper een grote kop warme chocolademelk met een groot stuk chocoladecake, beide met flink veel slagroom neemt. Sylvia drinkt verse Preiselbeermelk met mohntorte, Sylvia wil graag weten wat dit eigenlijk precies is, de vertaling van mohn blijkt papaver te zijn, twijfel even of dit de juiste vertaling is, maar als de ‘kok’ later komt vragen hoe het gesmaakt heeft en of het klopt dat van papaver inderdaad ook marihuana wordt gemaakt, blijkt de vertaling dus te kloppen, is dit ‘spacecake’ met slagroom, het smaakt goed, das het belangrijkste. Via een gemakkelijke brede weg lopen we in een klein uurtje weer terug naar de auto, rond 11.30 gaan we richting Duitsland rijden (Voor de route zie GPS gegevens). Bij Salzburg tanken we de auto vol voor €1,05 per liter, helaas zijn de prijzen alweer flink gestegen. We nemen de route zonder tolwegen, op zich erg leuk, want je komt over mooie wegen/ door leuke dorpjes, alleen rond Salzburg is dit niet zo handig, hier moet je wel een heel stuk over kleine weggetjes om rijden. Ook deze vakantie zoeken we een dag met noodweer uit om terug richting huis te rijden, een aantal keren komen we in heftige stortbuien en onweer terecht, wat natuurlijk direct voor files en de nodige vertraging zorgt. We rijden door tot ongeveer 19.00 uur en nemen dan in de omgeving van Wurzburg een hotelletje.

 

Dag 16              Zaterdag 4 juli 2009, Wurzburg naar Lelystad

Vandaag kunnen we gelukkig in droog weer zonder verdere vertragingen door rijden naar Nederland toe, op de radio horen we dat gisteravond zelfs snelwegen tijdelijk afgesloten zijn geweest door het noodweer.

Dit is weer een heerlijke vakantie geweest, het weer is zeker niet perfect geweest, maar desondanks hebben we toch een prachtige en vooral hele gevarieerde vakantie gehad, waarbij we toch ook nog regelmatig hebben kunnen wandelen/ klimmen. Een echte huttentrektocht staat nog wel steeds hoog op ons verlanglijstje voor de volgende vakantie, maar hierbij is wat stabieler weer toch wel erg fijn. Oostenrijk is zeker wel een van onze favoriete landen om op vakantie te gaan, prachtige natuur, mooie wandelingen, vriendelijk mensen, lekker en betaalbaar eten en hopelijk de volgende keer ook mooi weer, we gaan zeker snel weer een keer terug!